Wydarta z przeszłości

Miał być tradycyjny ołówkowy portret anonimowej osoby, tak dla relaksu.

Zero eksperymentów, szablonowość.
No ale nie wyszło. :-)

Piękna jesienna pogoda, za oknem szaro, pada deszcz.
Atmosfera idealna na weekendową twórczość.

Miarowe uderzanie kropel deszczu o parapet, ołówek ścierający się z kartką i "Sonata księżycowa"  - jedne z najpiękniejszych dźwięków świata dla mojej rozżarzonej duszy. 

Dzisiejsza praca jest połączeniem dwóch zdjęć.

Po syntezie uzyskałam następujący efekt:

 

Rysunek zatytułowałam Wydarta z przeszłości.

Każdy niech zinterpretuje na swój sposób, nie będę się rozwodzić nad swoimi odczuciami.

Teraz dopiero widzę, że jedna brew jest wyżej, ale to chyba za bardzo nie przeszkadza. Cóż, zawsze znajdzie się jakiś błąd. 

Gdy wieczorem odechciało mi się rysowania, napisałam coś w rodzaju wiersza. Mówię 'coś w rodzaju', bo ciężko jest mi nazywać wierszem tekst, który wyszedł spod pióra nieszczególnie uzdolnionej siedemnastolatki.
W każdym razie, pomyślałam, że dołączę go do wpisu, bo wpasowuje się idealnie w melancholijny nastrój, jaki towarzyszył mi przy rysowaniu.

13.09.2013

To rdzawe złoto

Znalezione gdzieś na targu marzeń

Grosz rzucony,

Bieda zna fałszywe wyprzedaże

Przegrany świat

Zamknięty w czterech ścianach snu

Zapętlony łzawie,

Toczy koło, ku zagładzie pędząc znów

Kamień rani stopę bosą,

Szlak to trudny

Życie toczy los – sędzia obłudny